ΙΣΤΟΡΙΑ Β΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

                                                    Εργασία του Γιώργου Τακματζίδη,  Β4

Η οικογενειακή ζωή στο Βυζάντιο

 Ο νόμος δεν επέτρεπε να παντρεύονται τα κορίτσια κάτω από δώδεκα χρονών και τα αγόρια κάτω από δεκατέσσερα. Πριν από το γάμο τελούνταν οι αρραβώνες και υπογραφόταν συμβόλαιο που καθόριζε την προίκα της νύφης και τα δώρα του γαμπρού. Μετά την τέλεση του μυστηρίου, οι συγγενείς και φίλοι πήγαιναν στο σπίτι του γαμπρού, όπου ακολουθούσε το γλέντι του γάμου. Το κράτος, παρά τα λόγια  της εκκλησίας, επέτρεπε το διαζύγιο, εφόσον συμφωνούσαν και τα δύο μέρη. Οι γυναίκες δεν είχαν τα ίδια δικαιώματα με τους άνδρες και η συμμετοχή τους στην κοινωνική ζωή ήταν περιορισμένη. Αν και γενικότερα έπαιζαν δευτερεύοντα ρόλο στα κοινά, πολλές φορές κυριαρχούσαν στην οικογενειακή ζωή. Όφειλαν να σκεπάζουν το πρόσωπο τους, όταν έβγαιναν έξω, και δεν είχαν το δικαίωμα να συμμετέχουν σε δημόσιες τελετές. Οι πλούσιες γυναίκες συνοδεύονταν από ένα δούλο κατά τις εξόδους τους. Ωστόσο, παρά τους περιορισμούς, οι γυναίκες μετά τον 11ο αιώνα, μπορούσαν να λαμβάνουν μέρος στα κοινά και είχαν πρόσβαση στην παιδεία.

Όπως συμβαίνει σε όλες τις εποχές, η γέννηση ενός παιδιού ήταν οπωσδήποτε ένα ευχάριστο γεγονός. Για να το ξεχωρίζουν από τα άλλα παιδιά πρόσθεταν το όνομα του πατέρα του σε πτώση γενική, αργότερα όμως καθιερώθηκε και το επώνυμο, αρχικά στις αριστοκρατικές οικογένειες, όπως ήταν οι Κομνηνοί και οι Παλαιολόγοι. Η οικογένεια φρόντιζε το παιδί και η μητέρα του το καθησύχαζε με παραμύθια ή με αφηγήσεις από την Αγία Γραφή, όπως για την παιδική ηλικία του Ισαάκ και του Ιακώβ. Η βυζαντινή νομοθεσία αντιμετώπιζε το παιδί, όπως και η μητέρα του, με μεγάλη συμπάθεια. Το παιδί, αφού περνούσε τα πρώτα χρόνια της ζωής του κοντά στην οικογένειά του, άρχιζε να μαθαίνει τα πρώτα γράμματα στο σχολείο.

Στο Βυζάντιο υπήρχαν δυο κύκλοι σπουδών ο πρώτος ήταν του γραμματιστή και ο δεύτερος του γραμματικού. Στον πρώτο κύκλο φοιτούσαν τα παιδιά άνω τον 7 χρονών και ο δεύτερος ξεκινούσε στα 12 χρονών. Τα παιδιά μάθαιναν σταδιακά ανάγνωση, γραφή, γραμματική, ρητορική και φιλοσοφία, αριθμητική, γεωμετρία, αστρονομία και μουσική. Μεταξύ άλλων διδάσκονταν τον Όμηρο, κλασικούς και μεταγενέστερους συγγραφείς. Το σχολείο δεν ήταν δωρεάν, τα δίδακτρα τα πλήρωνε η οικογένεια του παιδιού. Για τα ορφανά όμως τα δίδακτρα τα πλήρωνε το κράτος. Εκτός από τα κοσμικά σχολεία λειτουργούσαν και τα εκκλησιαστικά. Μόλις το

παιδί τελείωνε τους δυο κύκλους, αν είχε την οικονομική δυνατότητα η οικογένεια του παιδιού, τότε θα μπορούσε να συνεχίσει στο πανεπιστήμιο

 

Η θέση της γυναίκας στο εκπαιδευτικό σύστημα του Βυζάντιου

 

Έτσι όπως ήταν διαμορφωμένο στο Βυζάντιο το οικονομικό σύστημα επέτρεπε στα κοινωνικά ήθη, σε κάποιο βαθμό, την πολυτέλεια να απαγορεύουν στη γυναίκα την εργασία έξω από το σπίτι της, ειδικά στις κοπέλες που ήταν άγαμες και δεν έπρεπε να τις βλέπει ούτε ο ήλιος. Όμως, πολύ συχνά, η κοινωνική ηθική συμβαίνει να υποκύπτει στον οικονομικό καταναγκασμό και όσα απαγορεύονται και επίσημα ως ένα σημείο, επιτρέπονται σιωπηρά από το σημείο αυτό και πέρα. Έτσι η φτώχεια υποχρέωνε πολλές γυναίκες να υπακούν στο νόμο της επιβίωσης παρά στον κοινωνικό νόμο και να βγαίνουν στην αγορά για να βγάλουν το ψωμί τους, ασκώντας τα επαγγέλματα της βιοτέχνισσας πουλώντας έργα φτιαγμένα από τα χέρια τους, της υφάντριας κ.ά.

Ένα επάγγελμα περιφρονημένο και κοινωνικά απαράδεκτο ήταν της θεατρίνας, που έφτασε να θεωρείται περίπου συνώνυμο της πόρνης. Ασκώντας τέτοιου είδους επαγγέλματα για να ζήσουν, οι γυναίκες του Βυζαντίου ήταν νομοθετικά αποκλεισμένες από άλλα σοβαρότερα και αξιολογότερα επαγγέλματα.

Μια γυναίκα δεν μπορούσε να ασκήσει δημόσιο λειτούργημα, ούτε να γίνει δικαστής ή δικηγόρος. Σύμφωνα με την Ιουστινιάνεια νομοθεσία, το να καθίσει μια έγγαμη γυναίκα και να γευματίσει με τη συντροφιά τρίτων αντρών θεωρούνταν λόγος διαζυγίου. Ακόμη και στα οικογενειακά γεύματα ή δείπνα, γυναίκες και άντρες κάθονταν σε χωριστά τραπέζια. Μέσα στο σπίτι δουλειές των γυναικών ήταν η ύφανση στον αργαλειό, το πλύσιμο των ρούχων, το άλεσμα του σιταριού, το ζύμωμα του ψωμιού, το μαγείρεμα, και φυσικά, η γενική συντήρηση και καθαριότητα του σπιτιού. Στα σπίτια των πατρικίων, αλλά και πολλών αστών, υπήρχαν οι υπηρέτριες (ελεύθερες φτωχές κοπέλες, που αναγκάζονταν να δουλέψουν σε τρίτους για να ζήσουν). Τις έλεγαν μισθαρνίσσας ή μισθωτρίας και κατοικούσαν στο σπίτι του αφεντικού με ένα μικρό μηνιαίο μισθό ή με διατροφή και ρουχισμό. Οι όροι καθορίζονταν με ειδικό συμβόλαιο, «το δουλευτικόν». Οι γυναίκες έβγαιναν σπάνια από το σπίτι, είτε για την εκκλησία, είτε για ψώνια και τότε έπρεπε να είναι ντυμένες με απλά φορέματα και με το κεφάλι σκεπασμένο, ώστε να μην «προκαλούν», έστω και με την απλή θέα τους, τους άρρενες διαβάτες. Όλα αυτά, ωστόσο, τα κοινωνικά «νόμιμα», φαίνεται ότι σε πολλές περιπτώσεις παραβιάζονταν και μάλιστα από γυναίκες που έφταναν να μετατρέπουν τις εκκλησίες σε τόπους ερωτικών συναντήσεων με το πρόσχημα της εκτέλεσης θρησκευτικών καθηκόντων.

 

Έχει καλυτερέψει η ζωή της γυναίκας σήμερα.

Οι γυναίκες σήμερα μπορούν να κάνουν σχεδόν οτιδήποτε θέλουν, μπορούν να ασκήσουν οποιοδήποτε επάγγελμα θέλουν, μπορούν να βγαίνουν οπότε θέλουν και γενικά έχουν γίνει ίσες με τους άντρες. Οι γυναίκες έχουν κατακτήσει τα δικαιώματα που τους ανήκουν και έχουν γίνει ίσες με τους άντρες   

 

               

 

 

                                                         ΙΣΤΟΡΙΑ Β΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

Οικογενειακή ζωή και θέση γυναικών στο Βυζάντιο

                                                         Εργασία της Σαχπεκίδου Δήμητρας

   Η καθημερινή ζωή ενός ανθρώπου στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, όπως σχεδόν σε όλες τις προγενέστερες ή μεταγενέστερες κοινωνίες, εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από τις κοινωνικές συνθήκες και την κοινωνική θέση των γονέων του. Υπήρχαν κάποιες ευκαιρίες για πρόοδο με βάση την εκπαίδευση, τη συσσώρευση πλούτου και την απόκτηση εύνοιας από έναν πιο ισχυρό χορηγό ή μέντορα. Η εργασία ήταν η ανησυχία των περισσότερων ανθρώπων, προκειμένου να παράγουν ή να αγοράζουν τα βασικά για τη διατροφή τους, αλλά υπήρχαν πολλές δυνατότητες για ψυχαγωγία τόσο σε παζάρια που διοργανώνονταν σε θρησκευτικά πανηγύρια όσο και σε αρματοδρομίες και παραστάσεις ακροβατών στους δημόσιους χώρους που οι περισσότερες πόλεις διέθεταν για τους κατοίκους τους.

·      Οικογενειακή ζωή

   Ένα κορίτσι παντρευόταν, το νωρίτερο, στα 12, ενώ ένα αγόρι στα 14. Η συμμετοχή και η συγκατάθεση των γονέων ήταν αναμενόμενη και ο αρραβώνας θεωρούταν δεσμευτικός. Δεύτερος γάμος ήταν δυνατός εφ' όσον τηρούνταν η κατάλληλη περίοδος πένθους από τη χήρα, αλλά ένας τρίτος γάμος ήταν σπάνιος και επιτρεπόταν μόνο υπό ειδικές περιστάσεις, όπως το να μην υπάρχουν παιδιά. Διαζύγιο δινόταν δύσκολα, με την εξαίρεση αν μια γυναίκα είχε διαπράξει μοιχεία ή ένας σύζυγος ήταν ένοχος για δολοφονία ή μαγεία. Οι νόμοι του Ιουστινιανού Α΄ προχώρησαν ακόμη περισσότερο και απαγόρευαν το διαζύγιο εντελώς, εκτός εάν και τα δύο μέρη συναινούσαν να αποσυρθούν σε μοναστήρι. Ο πατέρας ήταν ο επικεφαλής της οικογένειας, αλλά μια χήρα θα μπορούσε να κληρονομήσει την περιουσία του συζύγου της και, επομένως, να αναλάβει αυτόν τον ρόλο, εάν ήταν απαραίτητο.

   Στη σύγχρονη εποχή, η οικογένεια έχει διαφοροποιηθεί σημαντικά. Ο γάμος πλέον βασίζεται κυρίως στην προσωπική επιλογή και όχι σε προκαθορισμένες συμφωνίες. Οι γυναίκες παντρεύονται σε μεγαλύτερη ηλικία και η ισότητα των φύλων είναι πιο έντονη. Οι ρόλοι μέσα στην οικογένεια είναι πιο ισορροπημένοι, με τους άνδρες να συμμετέχουν ενεργά στην ανατροφή των παιδιών και στις οικιακές εργασίες.

 

·      Θέση της γυναίκας

  Δεν είναι πολλές οι πληροφορίες για τη θέση της γυναίκας μέσα στη βυζαντινή κοινωνία μέχρι τον 10^ο αι. Γενικά, οι γυναίκες ήταν πολλές φορές απούσες στις συναθροίσεις και μόνο οι άνδρες ήταν παρόντες σε αυτές. Οι έξοδοί τους γίνονταν σχεδόν αποκλειστικά για τον εκκλησιασμό. Η διαχείριση όλου του νοικοκυριού ήταν ευθύνη της γυναίκας. Μαγείρευε, τάιζε τα παιδιά και έφερνε εις πέρας όλες τις οικιακές εργασίες. Οι Βυζαντινές ασχολούνταν και με άλλες ασχολίες, π.χ. την ύφανση.

  Προηγουμένως, αναφέρθηκε ότι έβγαιναν έξω, για να παρακολουθήσουν κάποια ακολουθία ή μυστήριο στην εκκλησία. Σε αυτόν μόνο τον χώρο μπορούσαν να απολαμβάνουν μία ισότητα, δεδομένου ότι υπήρχαν και γυναίκες Αγίες. Στις εξωτερικές εμφανίσεις τους είχαν πάντα συνοδό, είτε σε απλούς περιπάτους είτε σε ταξίδια. Οι επαφές τους με άνδρες ήταν περιορισμένες, και αν συνέβαινε, συνήθως μόνο με μοναχούς. Βέβαια, από τον 10^ο αι. και εξής πληροφορούμαστε από τις πηγές ότι οι γυναίκες έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη βιοτεχνία, αλλά και στην πώληση προϊόντων στις αγορές, οπότε εκ των πραγμάτων οι κοινωνικές συναναστροφές τους ήταν περισσότερες.

  Συμπερασματικά, η ζωή μιας Βυζαντινής γυναίκας στηριζόταν στον άνδρα. Η υπακοή της ήταν απόλυτη, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι ήταν απόλυτα εγκλεισμένη μέσα στο σπίτι. Η σχέση της με την Εκκλησία ήταν στενή.

   Σήμερα η θέση της γυναίκας έχει εξελιχθεί ριζικά. Οι γυναίκες έχουν ισότιμα δικαιώματα με τους άνδρες σε όλους τους τομείς: εκπαίδευση, εργασία, πολιτική και κοινωνική ζωή. Μπορούν να ακολουθήσουν καριέρα σε οποιοδήποτε επάγγελμα και να αποκτήσουν υψηλές θέσεις εξουσίας. Παρόλο που οι ανισότητες δεν έχουν εξαλειφθεί πλήρως, οι γυναίκες απολαμβάνουν πολύ περισσότερη ελευθερία και αυτονομία σε σχέση με το παρελθόν.

                                                             ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ 

                                                                ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΗΣ

Για την προσέγγιση του νοήματος ενός κειμένου χρησιμοποιούμε τα σημεία στίξης, τα οποία είναι:

1.     Τελεία [.]

Η τελεία σημειώνεται στο τέλος μιας φράσης που έχει ολοκληρωμένο νόημα και αποδεικνύει ότι πρέπει να γίνει διακοπή φωνής.

2.     Άνω τελεία [·]

Η άνω τελεία σημειώνεται για να δηλώσει μικρότερη διακοπή από την τελεία και μεγαλύτερη από το κόμμα. Συγκεκριμένα, τίθεται εντός μιας περιόδου, για να διαχωρίσει προτάσεις που συνδέονται μεταξύ τους με σχέση επεξήγησης, συμπλήρωσης ή αντίθεσης, προσδίδοντας έμφαση στο λόγο.

3.     Κόμμα [,]

Το κόμμα αποτελεί το πιο συχνό σημείο στίξης και δηλώνει μια μικρή διακοπή της φωνής. Χρησιμοποιείται:

·       Μεταξύ ασύνδετων λέξεων που ανήκουν στο ίδιο μέρος του λόγου

·       Μεταξύ ασύνδετων όμοιων προτάσεων

·       Πριν και μετά την κλητική προσφώνηση

·       Πριν και μετά τις δευτερεύουσες προτάσεις εκτός από τις ειδικές, τις πλάγιες ερωτηματικές, τις ενδοιαστικές (διστακτικές) και τις βουλητικές.

4.     Ερωτηματικό [;]

Το ερωτηματικό αποτελεί σχολιαστικό σημείο στίξης. Με τη χρήση του ο συγγραφέας εκφράζει συνήθως προβληματισμό ή απορία και επιδιώκει να αφυπνίσει, να κινητοποιήσει, να προκαλέσει το ενδιαφέρον του δέκτη και να διεγείρει συναισθήματα, προσδίδοντας στο λόγο έμφαση, ζωντάνια και παραστατικότητα ή και ειρωνεία.

Σημείωση: Οι ερωτήσεις προσδίδουν ζωντάνια, αμεσότητα, έντονη προβολή συναισθημάτων, πρόθεση του πομπού να επικοινωνήσει με τον δέκτη ή πρόθεση ταύτισης του πομπού με το δέκτη.

5.     Θαυμαστικό [!]

Και το θαυμαστικό αποτελεί σχολιαστικό σημείο στίξης. Σημειώνεται ύστερα από τα επιφωνήματα και μετά από φράσεις που εκφράζουν έκπληξη, θαυμασμό, χαρά, απορία, καθώς και να δηλωθεί η υπερβολή. Ακόμη, ειρωνεία, αμφισβήτηση, έντονα συναισθήματα, απαίτηση ή προσταγή, σαρκασμό.

6.     Διπλή τελεία [:]

Η διπλή τελεία σημειώνεται:

·       Πριν από φράσεις που αποδίδονται αυτούσιες, όπως ειπώθηκαν

·       Πριν από ρήσεις, γνωμικά και παροιμίες

·       Πριν από απαρίθμηση

·       Όταν παρουσιάζουμε τα αποτελέσματα μιας πράξης, ενός φαινομένου ή ενός προβλήματος.

7.     Παρένθεση [( )]

Η παρένθεση περιέχει μια λέξη ή μια φράση που επεξηγεί ή συμπληρώνει τα γραφόμενα, προσδίδοντας ένα επιπρόσθετο στοιχείο. Δίνει πρόσθετες / δευτερεύουσες πληροφορίες, σχολιασμό άποψης, προσωπική άποψη, ορισμούς, παραδείγματα, μεταφράσεις όρων, παραπομπές, χρονολογίες, ημερομηνίες.

 

8.     Αποσιωπητικά [……]

Τα αποσιωπητικά αποτελούν και αυτά σχολιαστικό σημείο στίξης. Τίθενται για να δηλώσουν:

·       Έκφραση ανησυχίας και προβληματισμού, αμφισβήτησης, ειρωνείας και υπαινιγμού, απορία, αγανάκτηση, αποστροφή, δισταγμό, αποθάρρυνση, χιούμορ, υπερβολή, κωμικό αποτέλεσμα (προαναγγέλλουν αστεϊσμό / παραδοξολογία).

·       Έκφραση που δεν ολοκληρώθηκε από τον πομπό, επειδή διακόπηκε ή επειδή ήταν ιδιαίτερα συγκινημένος.

9.     Παύλα [-]

Η παύλα σημειώνεται στο διάλογο, για να δηλώσει την αλλαγή του προσώπου που μιλάει.

10   Διπλή παύλα [- -]

Ανάμεσα σε δύο παύλες εμπεριέχεται μια φράση, η οποία επεξηγεί ή συμπληρώνει τα γραφόμενα και αποτελεί απαραίτητο στοιχείο για την κατανόηση του λόγου. Δίνει έμφαση στα γραφόμενα, πρόσθεση ή υπενθύμιση σημαντικών πληροφοριών.

11    Εισαγωγικά [<<>>]

Τα εισαγωγικά χρησιμοποιούνται για να δηλώσουν:

·       Επανάληψη αυτούσιων των λόγων άλλων

·       Ειρωνική / απαξιωτική αναφορά σε κάτι

·       Μεταφορική χρήση μιας έννοιας

·       Αυτούσια μεταφορά λέξεων / φράσεων που ανήκουν σε ειδικό λεξιλόγιο ή σε γλωσσικό ιδίωμα

·       Περικλείουμε  ακόμη τίτλους διηγημάτων, άρθρων, επωνυμίες εταιριών κτλ.

 

12     Κάθετη γραμμή [/]

Η κάθετη γραμμή χρησιμοποιείται συνήθως ανάμεσα σε λέξεις συνώνυμες ή με παραπλήσιο σημασιολογικό περιεχόμενο, προσδίδοντας έμφαση στο λόγο.

 

v Όπως προαναφέρθηκε, τα σημεία στίξης, συχνά, χρησιμοποιούνται προκειμένου να δηλώσουν κάποιο σχόλιο. Π.χ.

 

·       Το ερωτηματικό ενδέχεται να δηλώνει απορία ή ειρωνεία

·       Το θαυμαστικό ενδέχεται να δηλώνει θαυμασμό, κατάπληξη, έκπληξη, αμφισβήτηση ή ειρωνεία

·       Τα εισαγωγικά ενδέχεται να δηλώνουν έμφαση ή ειρωνεία ή μεταφορική χρήση της λέξης που περικλείουν

·       Τα αποσιωπητικά ενδέχεται να δηλώνουν απορία ή αγανάκτηση ή αποστροφή ή δισταγμό ή αποθάρρυνση ή χιούμορ ή ειρωνεία.

 

 

                                                             ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ 

                                                                   ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΗΣ